Op het moment dat ik dit schrijf, is Sibongi net ontslagen uit het ziekenhuis. Bijna een week geleden werd deze 6 maanden oude baby geopereerd in het Staatsziekenhuis in Mbabane. Ik wil jullie graag iets meer vertellen over hem. 

Ongeveer een maand geleden, vertelde de juf van het Social Health Centre mij, dat er moeder bij haar was geweest met een baby met een waterhoofd. Ze was wanhopig en had specifiek naar mij (Birgitte) gevraagd of we op 1 of andere manier konden helpen. 

Dus samen met juf Bongiwe deze vrouw, Gugu, opgezocht bij haar thuis. Ze woont samen met haar broer, zus, vader en moeder en woont vlakbij de preschool. Haar vader is sinds een aantal jaren ziek en kan daardoor niet meer werken. Gugu heeft nog 2 kinderen van ongeveer 10 en 12 jaar oud en nu dus ook Sibongi. Dit zijn 3 kinderen van 3 verschillende vaders, maar geen van deze mannen is in beeld. Iets wat we jammer genoeg vaak zien. Mannen die op de loop gaan en geen verantwoordelijkheid willen nemen.

De eerste 6 weken na de bevalling leek alles goed met haar zoontje, maar geleidelijk begon zijn hoofd te groeien. Ik mocht het mannetje even vasthouden en zijn hoofd was niet alleen groot, maar ook zwaar, bijna niet te tillen. Gugu was de enige binnen dit gezin, die werk had en met haar schamele loon onderhield ze de hele familie. Haar moeder, zus en broer zouden ook kunnen werken, maar kunnen geen baan vinden. (De werkloosheid is > 70 %). Omdat haar baby zoveel huilde, verloor ze haar baan in de huishouding. Vooral in de nacht leek hij veel pijn te hebben. Ze was naar het Staatsziekenhuis geweest en had een afspraak voor over een maand, de artsen hadden haar verder niks verteld (en zij had ook niks gevraagd), ze had dus geen idee wat ze van plan waren. Haar vraag was nu of we haar konden helpen met eten, kleding voor de kinderen of transport geld naar het ziekenhuis. Nadat we voor haar en de baby gebeden hadden, namen we afscheid. 

Allereerst heb ik Gugu’s situatie gedeeld met de staff van YWAM, waar direct een aantal mensen hulp gaven in de vorm van eten. Omdat de afspraak in het ziekenhuis pas over een maand was en we het niet vertrouwden of hij wel zo lang kon wachten, ben ik een paar dagen later met hen naar een Prive ziekenhuis gereden. Hier kregen we van een goede arts een second opinion. Hij was heel duidelijk: de baby heeft nog geen hersenbeschadiging, maar hij heeft wel zsm een drain nodig, die het hersenvocht afvoert. Volgens hem was het geen probleem om de geplande afspraak in het staatziekenhuis af te wachten. Maar mochten ze daar besluiten om niet in actie te komen of de boel vertragen, dan moesten we bij hem terugkomen, want hij kende wel een goede neurochirurg. 

Gelukkig kreeg Gugu tijdens haar afspraak in het Staatsziekenhuis te horen dat ze over een week terug moest komen, omdat Sibongi geopereerd zou worden. Dat is dus inmiddels gebeurd, de benodigde drain is geplaatst en ze hebben gelukkig minder dan een week in het ziekenhuis gelegen.

Wat was Gugu blij dat ze te horen kreeg dat ze naar huis mochten. Dit ziekenhuis is op zijn zachts gezegd niet een prettige plaats waar je lang wilt verblijven. Op de kinderafdeling, 3 grote zalen, liggen namelijk ernstig zieke kinderen, van babies t/m kinderen tot een jaar of 12, ze liggen allemaal door elkaar. Veel van deze kinderen huilen en liggen dicht op elkaar, zonder enige vorm van privacy. De moeders moeten zelf hun kind verzorgen en zijn dus dag en nacht aanwezig. Ze slapen voor het kinderbedje op een deken of een dun matje op de grond. Ze moeten voor eten voor zichzelf en dat van hun kind zorgen. Verpleegkundigen zijn er wel, maar puur voor het uitdelen van medicatie en het lopen van visites met de artsen. Een verdrietige en deprimerende plaats, maar voor ons ook weer zo’n mooie plaats om hoop te geven en ze bij Jezus te brengen, door met ze te bidden. 

Anne mocht Gugu en Sibongi thuis brengen, nadat ze ontslagen waren uit het ziekenhuis. Ze lieten haar gaan als ze de rekening betaald had. We verwachtten samen met haar een dikke ziekenhuis rekening, maar tot onze verbazing was het ....... 15,-euro! Wat was Gugu blij en dankbaar dat ze naar huis mocht en alles zo soepel was verlopen!

Dat alles rondom de opname, de operatie, verblijf en naar huis gaan van Sibongi zo goed is gegaan, is echt bijzonder. Maar er is dan ook veel voor dit jongetje gebeden. En dat is wat we willen blijven doen, bidden voor een volledig herstel. Dat zijn hoofdje mag slinken tot een normale omvang, er geen infecties zullen optreden en dat de drain goed zijn werk zal doen en niet verstopt raakt.

Een dag na ontslag heb ik haar thuis opgezocht, daar zat ze, lekker in het zonnetje met haar baby op schoot. En gelijk vroeg ze om een baan, want ze hadden niks meer te eten. Helaas zijn de banen hier schaars en zijn er veel gezinnen, zoals dit gezin, die in stilte lijden. Toch laat Gugu haar hoofd niet hangen, ze dankte God en was blij dat ik opnieuw voor haar en haar zoontje wilde bidden!

We wensen jullie allemaal een goede vakantie en Gods zegen en lieve groetjes,
Anne & Birgitte