Deze keer zou ik graag iets willen vertellen over de kinderen in het ziekenhuis. Hier ga ik sinds een half jaar iedere donderdagmiddag naar toe. We bezoeken de kinderafdeling van het Staatsziekenhuis, waar ongeveer 40 zieke kinderen liggen. 

Of we nu met een klein team gaan of dat ik alleen op pad ga, iedere keer raken deze kinderen me enorm. De kinderen worden verzorgd door familieleden, meestal moeders of oma’s, die dag en

10 september jl. vond de 20e editie van de van Z tot Z tocht in Zeewolde plaats.

Ook dit jaar besloot het ThuisFrontTeam aandacht te vragen voor Hart voor Swaziland. Vol verwachting verschenen de mannen aan de start. Sommigen wat minder getraind dan voornemens,

Op het moment dat ik dit schrijf, is Sibongi net ontslagen uit het ziekenhuis. Bijna een week geleden werd deze 6 maanden oude baby geopereerd in het Staatsziekenhuis in Mbabane. Ik wil jullie graag iets meer vertellen over hem. 

Ongeveer een maand geleden, vertelde de juf van het Social Health Centre mij, dat er moeder bij haar was geweest met een baby met een waterhoofd. Ze was wanhopig en had specifiek naar mij (Birgitte) gevraagd of we op 1 of andere manier konden helpen. 

Dus samen met juf Bongiwe deze vrouw, Gugu, opgezocht bij haar thuis. Ze woont samen met haar broer, zus, vader en moeder en woont vlakbij de preschool. Haar vader is sinds een aantal jaren ziek en kan daardoor niet meer werken. Gugu heeft nog 2 kinderen van ongeveer 10 en 12 jaar oud en nu dus ook Sibongi. Dit zijn 3 kinderen van 3 verschillende vaders, maar geen van deze mannen is in beeld. Iets wat we jammer genoeg vaak zien. Mannen die op de loop gaan en geen verantwoordelijkheid willen nemen.

De eerste 6 weken na de bevalling leek alles goed met haar zoontje, maar geleidelijk begon zijn hoofd te groeien. Ik mocht het mannetje even vasthouden en zijn hoofd was niet alleen groot, maar ook zwaar, bijna niet te tillen. Gugu was de enige binnen dit gezin, die werk had en met haar schamele loon onderhield ze de hele familie. Haar moeder, zus en broer zouden ook kunnen werken, maar kunnen geen baan vinden. (De werkloosheid is > 70 %). Omdat haar baby zoveel huilde, verloor ze haar baan in de huishouding. Vooral in de nacht leek hij veel pijn te hebben. Ze was naar het Staatsziekenhuis geweest en had een afspraak voor over een maand, de artsen

Iedere week zie ik veel kinderen. Sommige kinderen vallen op door hun drukke gedrag, maar Nokthula, die ik iedere week bij het Social & Health Centre tegen kom, valt op door haar aanhankelijkheid. Ze komt altijd graag even een knuffel halen. Vorig jaar kwam ze ook al en nu is ze inmiddels 4 jaar. De juf vertelde me dat ze uit een moeilijke gezinssituatie komt en ook de guard vertelde me dat ze zich zorgen maakte om dit meisje. Ze zei dat haar moeder lichamelijk gehandicapt is en ze had haar regelmatig uit de grote containerbakken voedsel zien halen. Dus we besloten om samen met de juf, dit meisje en haar moeder te bezoeken .

We reden naar de preschool en vanaf daar gingen we lopen. Nokthula voorop, over allemaal smalle paadjes, ze wist precies de weg, want hier liep ze nu al meer dan een jaar, 2x per dag. Het is minstens 45 minuten lopen voor haar van huis naar school. Ze bracht ons naar haar moeder, met wie we uitgebreid voor haar huisje konden praten. Ze is halfzijdig verlamt, vertelde dat ze een kamer huurt voor 10,-euro per maand. Het was meer een piepklein schuurtje en ik schrok toen ik even binnen mocht kijken. Ze verzamelt van alles, maar vooral troep, hun bed bestaat uit wat dozen en emmers, waar wat kleren op liggen, hier slapen ze op. Nokthula is de jongste, ze schijnt 10 kinderen te hebben. De moeder zei zelf dat ze 5 had, maar volgens de juf heeft ze 5 kinderen weg moeten geven, omdat ze niet voor hen kon zorgen. Deze zijn inmiddels groot en wonen bij familie. Nu woont ze hier nog met 3 kinderen, maarik begreep, dat alleen Nokthula nog bij haar slaapt. Sinds haar man erachter kwam dat zij en het meisje HIV positief waren, heeft hij ze in de steek gelaten en moet ze het alleen zien te redden. De juf vermoedt dat ze het van haar man heeft gekregen, maar hij beweerde HIV negatief te zijn en ontkent dit. Ze heeft nu goede medicatie, maar deze medicatie vereist ook goede maaltijden en dat zit er helaas vaak niet in. Gelukkig krijgt Nokthula regelmatig te eten op het centrum en doet moeder haar best om klusjes te doen voor mensen, waar ze af en toe wat mee verdient, zodat ze daarvan wat eten kan kopen.

Het verbaasde me dat ik een klok hoorde tikken en toen ik op keek naar dat over bekende geluid, zag ik het: daar hing onze badkamerklok, die we weg wilden gooien, omdat hij door vocht beschimmeld was. Ze zei: die heb ik van een Mlungu (een witte) gekregen... ja, dat klopt, van mij... toen ik het vuilnis weggooide, stond ze daar bij de container en ik dacht: ik geef hem aan haar. Me niet realiserende dat ze zo blij zou zijn met deze klok. Want nu wist ze altijd hoe laat het was en konden ze op tijd de medicatie innemen.

Gelukkig had ik vantevoren wat eten gekocht en kon ik haar direct blij maken met wat rijst, bonen, olie, suiker en mielimeel (hoofdvoedsel in Swaziland, mais meel, waar ze pap van maken). Ze vroeg ook om kleding en schoenen voor zichzelf en haar dochter. Verder vertelde ze dat ze nu geld moest betalen voor het Social Centrum, maar ze had geen idee hoe ze dat moest doen.

Ook zei ze dat ze naar de kerk gaat, in de primary school van Nkwalini. En op de vraag of we voor haar mochten bidden, zei ze: ja, graag. Het was mooi om zo samen met Bongiwe, de jonge juf, te mogen bidden voor deze moeder en haar dochtertje, om haar op deze manier aandacht en liefde te kunnen geven. Een moeder in nood, die dagelijks strijd voert om te overleven . Ook is haar duidelijk aan te zien dat ze in haar leven al heel wat heeft moeten doorstaan.

En dappere Nokthula, die vanaf drie jarige leeftijd al 2x 45 minuten per dag naar ‘school’ loopt, daar haar warme maaltijd krijgt en geniet van alle aandacht, die ze maar kan krijgen. Ik zal niet nalaten om haar (en nog zovele andere kinderen) te knuffelen en liefde te geven. Nu ik weet in wat voor omstandigheid dit meisje samen met haar moeder leeft, denk ik: wat is er nog meer aan verborgen armoede?

Mocht u ook willen helpen of bidden laat het ons weten of maak een gift over op onze stichting, ovv Noodhulp Nokthula.